Wpisana w życie Kościoła wieku XX jego biografia jest historią człowieka, który z niebywała pasją chce przez tę epokę iść i idzie drogą Błogosławieństw (ks. A. Boniecki).

Nazwisko tego człowieka rozmiłowanego w Bogu z pewnością nie jest obce znacznej części chrześcijan, spragnionych światła i gotowych przyjąć dary hojnie rozdawane przez Pana dla harmonijnego i spójnego budowania Kościoła. Oddanych i stałych czytelników książek brata Carla są już dziesiątki tysięcy. Od ponad pięćdziesięciu lat wędrują po stronach jego publikacji, przemierzając z autorem różne ścieżki, czasem pełne radosnego zdumienia lub kontemplacji duchowej. Niekiedy są one trudno dostępne z powodu uczciwego i odważnego braterskiego napomnienia. Czasem są bogate w sugestie i wizje przepełnione modlitewnym dialogiem z wymagającym i niezrozumiałym, a mimo to bliskim i łagodnym Bogiem (G. C. Sibilia).
Mały brat Carlo Carretto autobiografii nie napisał. Uważał, że historia jego życia została opowiedziana właśnie w jego licznych książkach.
Carlo, podobnie jak my, pragnął i poszukiwał towarzysza podróży, na którym mógłby polegać, i znalazł na swej drodze bł. Karola de Foucaulda. Ubóstwo i bezgraniczna miłość cechują według Carla życie, także to teologiczne, wszystkich konwertytów. Łączy ich to tak samo, jak eremitę z Tamanrasset z Biedaczyną z Asyżu, który „żył w trudnych momentach dla świata i Kościoła". Tym towarzyszom podróży brat Carlo przekazuje swoje pragnienie, żeby łatwiej i owocniej mogli zaczerpnąć ze źródła świętości. A kiedy inne źródła są bardzo blisko podobnych, wówczas trzeba pić, żeby się wzmocnić (G. C. Sibilia).
Czy brat Carlo jest modelem współczesnego świętego? Świadkowie zdają się sugerować odpowiedź twierdzącą.