XXIX Niedziela Zwykła, Odnaleźć fundament

22 października 2017 r. XXIX Niedziela Zwykła

Odnaleźć fundament


Ewangelia Mt 22, 15-21

Wtedy faryzeusze odeszli i naradzali się, jak by podchwycić Go w mowie. Posłali więc do Niego swych uczniów razem ze zwolennikami Heroda, aby Mu powiedzieli: Nauczycielu, wiemy, że jesteś prawdomówny i drogi Bożej w prawdzie nauczasz. Na nikim Ci też nie zależy, bo nie oglądasz się na osobę ludzką. Powiedz nam więc, jak Ci się zdaje? Czy wolno płacić podatek Cezarowi, czy nie? Jezus przejrzał ich przewrotność i rzekł: Czemu Mnie wystawiacie na próbę, obłudnicy? Pokażcie Mi monetę podatkową! Przynieśli Mu denara. On ich zapytał: Czyj jest ten obraz i napis? Odpowiedzieli: Cezara. Wówczas rzekł do nich: Oddajcie więc Cezarowi to, co należy do Cezara, a Bogu to, co należy do Boga.

 

Rozważanie

Jesteśmy zanurzeni w doczesności. Mamy różne powołania, różne codzienne obowiązki, prace, zadania. Przeżywamy chwile radości, entuzjazmu, ale może też smutku, zniechęcenia. Może gonią nas jakieś terminy, zobowiązania. Stajemy wobec mniej lub bardziej ważnych wyborów życiowych. Żyjemy w konkretnym miejscu na świecie, pośród konkretnych ludzi, w konkretnym środowisku, które jest otwarte lub może zamknięte na Bożą obecność. Może są też sytuacje, które wymagają od nas opowiedzenia się za Ewangelią, Jezusem, Jego nauką. W tych konkretnych okolicznościach naszego życia Pan Jezus zaprasza nas, abyśmy odnaleźli centrum naszego życia, fundament, to co w nas najgłębsze, to co Bóg umieścił w głębi naszej istoty, czyli pragnienie samego Boga. Jezus w dzisiejszej Ewangelii rzuca światło na wzajemną relację między tym, co ziemskie i doczesne, a tym co duchowe i Boże. Jezus swoim słowem i życiem ukazuje nam, że doczesność jest dla nas przestrzenią szukania tego, co Boże w nas. Jezus mówiąc dzisiaj do nas: „Oddaj cesarzowi to, co jest cesarskie, a Bogu to, co boskie”  wskazuje, że w każdych okolicznościach życia możemy odnaleźć to co dla nas najważniejsze: Boga i Jego miłość, że w każdych okolicznościach życia możemy oddać Bogu siebie, swoją duszę, swoje pragnienia, nadzieje. Nie zamykamy się na świat, na innych ludzi, ale żyjemy pośród świata w intymnej relacji z Bogiem i w ten sposób niesiemy światu Jezusa, a sami stajemy się braćmi i siostrami wszystkich.
To wskazanie dzisiejszej Ewangelii bardzo pięknie przeżywał brat Karol, który podejmował wysiłek, aby szukać równowagi między tym, co ziemskie, ludzkie, doczesne, codzienne, a tym co najgłębsze w relacji z Bogiem. Zanurzony w doczesności starał się odnajdywać Boga i Jego miłość.
Z tego doświadczenia zrodziła się jego modlitwa oddania, która niech będzie naszą odpowiedzią na dzisiejsze słowo Pana.

 

Modlitwa

Mój Ojcze,
powierzam się Tobie.
Uczyń ze mną, co zechcesz.
Cokolwiek uczynisz ze mną,
dziękuję Ci.
Jestem gotów na wszystko,
przyjmuję wszystko,
aby Twoja wola spełniała się we mnie
i we wszystkich Twoich stworzeniach.
Nie pragnę nic więcej, mój Boże.
W Twoje ręce powierzam ducha mego
z całą miłością mego serca.
Kocham Cię
i miłość przynagla mnie,
by oddać się całkowicie w Twoje ręce,
z nieskończoną ufnością,
bo Ty jesteś moim Ojcem.

 

Rozważa ks. Robert Pawlak, wspólnota kapańska Jezus-Caritas, Starogród.