Dziękować Bogu!

Ewangelia Łk 17, 11-19

Stało się, że Jezus zmierzając do Jerozolimy przechodził przez pogranicze Samarii i Galilei. Gdy wchodził do pewnej wsi, wyszło naprzeciw Niego dziesięciu trędowatych. Zatrzymali się z daleka i głośno zawołali: "Jezusie, Mistrzu, ulituj się nad nami". Na ich widok rzekł do nich: "Idźcie, pokażcie się kapłanom". A gdy szli, zostali oczyszczeni. Wtedy jeden z nich widząc, że jest uzdrowiony, wrócił chwaląc Boga donośnym głosem, upadł na twarz do nóg Jego i dziękował Mu. A był to Samarytanin. Jezus zaś rzekł: "Czy nie dziesięciu zostało oczyszczonych? Gdzie jest dziewięciu? Żaden się nie znalazł, który by wrócił i oddał chwałę Bogu, tylko ten cudzoziemiec". Do niego zaś rzekł: "Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła".

Rozważanie

Rozważając dzisiejszą ewangelię zrodziło się we mnie pytanie - jak często dziękuję Bogu za jakiekolwiek rzeczy jakie od Niego otrzymałem: za życie, wiarę, powołanie do kapłaństwa, sakramenty, przebaczone grzechy...
Łatwo gdzieś rodzi się często myśl „należy mi się”, bo jestem chrześcijaninem...
serce nasze kiedy skupione jest na sobie zapomina o drugim, wtedy słowo dziękuję bardzo szybko wypada z naszej codzienności.
Postawy wdzięczności uczy nas Maryja - w Magnificat: „ wielbi dusza moja Pana, bo wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny”...
W Nazarecie chcemy zobaczyć jak postawa pośród codziennych wydarzeń Jezusa ma być dla nas wzorem do realizacji świętości...
Myśląc o sytuacji,  kiedy Jezus mówi do swojej Mamy, albo św. Józefa  proste słowo „dziękuję” rodzi się radość w moim sercu i zachęta abym i ja jaka częściej tego słowa używał wobec Nich.
Brat Karol w modlitwie oddania uczy nas: „cokolwiek uczynisz ze mną, dziękuję Ci”.

Modlitwa

Jezu daj mi serce, które będzie doceniać i dziękować za wszystko co uczynisz w moim życiu. Amen.

Rozważa ks. Jakub, wspólnota kapłańska, Poznań