XXX Niedziela Zwykła, Największy dar

25 października 2020 r. XXX Niedziela Zwykła

Największy dar


Mt 22, 34-40

Gdy faryzeusze posłyszeli, że zamknął usta saduceuszom, zebrali się razem, a jeden z nich, uczony w Prawie, wystawiając Go na próbę, zapytał: "Nauczycielu, które przykazanie w Prawie jest największe?" On mu odpowiedział: „Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem”. To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie podobne jest do niego: „Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego”. Na tych dwóch przykazaniach zawisło całe Prawo i Prorocy".

 

Rozważanie

Dzisiejsza Ewangelia zaprasza mnie nie tyle do wypełnienia 2 największych przykazań, ale do przyjęcia największego daru, daru Miłości, tego Arcydzieła, tej wielkiej Tajemnicy, którą ludzie od wieków usiłują zgłębiać i usiłują nią żyć. Ona jest też najgłębszym pragnieniem każdego człowieka (czy to sobie uświadamia czy też nie).  
Jacques Maritain, francuski filozof, a na koniec życia - mały brat Jezusa pisał: „Bóg jest Tym czym chce być. Wybiera siebie. Chce być Miłością. A zatem Kimś kogo można zranić. Istotą Boga jest Wolność. Dzięki Jego decyzji bycia Miłością, jest w nim wiecznie coś ludzkiego, wrażliwego.”
Lubię biblijny obraz stworzenia człowieka, w którym Bóg niejako ulepił go swoimi dłońmi, jakby go wypieścił z miłości. I z tej Miłości przeznaczył go i nas dla Siebie. Jesteśmy stworzeni z miłości i dla miłości. I do tej Miłości nas zaprasza. To jest pierwotne i ostateczne powołanie każdego człowieka i dlatego choćbyśmy zdobyli wielkie bogactwa, niespokojne jest nasze serce póki nie przylgnie do tego powołania.
Bóg stworzył człowieka na swój obraz i podobieństwo, dlatego też ofiarował nam też inny wielki dar - dar wolności, wolności wyboru. Nigdy do niczego nas nie zmusza, zaprasza tylko i pokornie czeka. Widać to w Pieśni nad Pieśniami: „ Nie budźcie mojej umiłowanej póki nie zechce sama”. Miłość poddaje się, zaprasza do współzależności, uważności... Dalej Maritain pisze : „ Bóg wystawia się na ryzyko odrzucenia, które niewątpliwie rani go jako Miłość.
Br. Karol łączy te dwa przykazania miłości - Boga i bliźniego - w jedno; pisze: „ to miłość winna cię jednoczyć ze Mną, a nie oddalenie się od moich dzieci. Dostrzegaj mnie w nich i podobnie jak Ja w Nazarecie żyj w bliskości z nimi zatopiony w Bogu”. A w liście do swojego przyjaciela pisał: „ być pełnym miłości, łagodnym, pokornym, wobec wszystkich ludzi”.
To oczywiście zadanie na całe życie. Im dłużej żyję, tym bardziej widzę, że tylko na kolanach mogę wyprosić te dary, bo nie sposób kochać wszystkich ludzi, bez wyjątku, nie czerpiąc ze Źródła Bożej Miłości.
W obecnych czasach pełnych zamętu, podziałów i różnych konfliktów, prośmy o ducha dialogu i otwartości, który utoruje nam drogę do serca drugiej osoby. Podejmujmy próby zrozumienia, tych którzy nas ranią. Przyjdź Panie Jezu, bo nie chcemy tracić nadziei w przemieniającą moc spotkania.
Zbliżajmy się też do Maryi. Ona najpełniej zjednoczyła się z tym Źródłem Bożej Miłości.

 

Modlitwa

Matko pięknej Miłości naucz nas kochać, byśmy byli święci i nieskalani przed Obliczem Boga.

 

Rozważa Viola, mała siostra Jezusa, Machnów Stary