Naprawdę czekam?

Ewangelia Mt 24, 37-44

Jezus powiedział do swoich uczniów: ”Jak było za dni Noego, tak będzie z przyjściem Syna Człowieczego. Albowiem jak w czasie przed potopem jedli i pili, żenili się i za mąż wydawali aż do dnia, kiedy Noe wszedł do arki, i nie spostrzegli się, że przyszedł potop i pochłonął wszystkich, tak również będzie z przyjściem Syna Człowieczego. Wtedy dwóch będzie w polu: jeden będzie wzięty, drugi zostawiony. Dwie będą mleć na żarnach: jedna będzie wzięta, druga zostawiona. Czuwajcie więc, bo nie wiecie, w którym dniu Pan wasz przyjdzie. A to rozumiejcie: Gdyby gospodarz wiedział, o której porze nocy złodziej ma przyjść, na pewno by czuwał i nie pozwoliłby włamać się do swego domu. Dlatego i wy bądźcie gotowi, bo w chwili, której się nie domyślacie, Syn Człowieczy przyjdzie”.

Rozważanie

Rozpoczynamy czas, który nazywamy czasem oczekiwania na przyjście Jezusa. Jednak, czy naprawdę czekam? Czy czuwam? Czy to nie jest tylko zwykły coroczny slogan? Tak się zastanawiam… Czy naprawdę dzisiaj chciałabym się z Nim spotkać? Czy tak naprawdę za Nim tęsknię? Jak zareagowałabym, gdyby teraz Jezus stanął przede mną i powiedział: „Jestem, bo mówiłaś, że na Mnie czekasz”? Może chciałabym jeszcze pójść do spowiedzi? A może z kimś się pojednać, kogoś przeprosić? Może komuś wybaczyć, albo powiedzieć, że kocham? Może poprosiłabym o czas na załatwienie zaniedbanych spraw? Może chciałabym mieć czas, by być bardziej gorliwą w wypełnianiu swoich obowiązków? Czy tak, jak św. brat Karol mogłabym powiedzieć: „Myśl o tym, że umrzesz, odarty ze wszystkiego […] i pragnij, by stało się to DZIŚ”…? Czy naprawdę czekam? Pytań wiele. Odpowiedź na nie, podpowie mi, jakie jest dziś moje serce…

Modlitwa

Panie Jezu, wlej w moje serce pragnienie spotkania z Tobą. Zabierz lęk i daj odwagę do życia pełnią wiary i miłości. Chcę na wzór świętego brata Karola pragnąć Ciebie i żyć dla Ciebie. Marana tha! Przyjdź, Panie Jezu!

Rozważa Justyna OV, Osoba Konsekrowana, Opole.