15 lutego 2024 roku zmarła w Warszawie Dorota Szczerba, która była związana z niektórymi małymi siostrami i małymi braćmi Jezusa. W latach 80-tych w Śledziejowicach podczas powstawania Arki (wspólnoty z osobami z niepełnosprawnością intelektualną) poznała Bożenę msJ i Wandę msJ. Miała też kontakty z innymi siostrami. Później poznała również małych braci i Morisa mbJ, z którym szczególnie łączyła Ją miłość do Eucharystii i adoracji. Żyła na co dzień duchowością św. Karola de Foucauld, a szczególnie umiłowała adorację Najświętszego Sakramentu. Śp. Dorota Szczerba była siostrzenicą Teresy Micewicz, która jako pierwsza Polka należała do Fraterni Jezus Caritas (Świecki Instytut Życia Konsekrowanego).
Uroczystości pogrzebowe
Msza św. pogrzebowa zostanie odprawiona we wtorek, 20 lutego 2024 r., o godzinie 13.00
w kościele pw. Matki Bożej Królowej Polski w Warszawie, ul. Gdańska 6a.
Po Mszy odbędzie się pogrzeb na Cmentarzu Wawrzyszewskim,
ul. Wólczyńska 64, kw. 14a-6-22.
Krotki życiorys
Dorota Szczerba (z d.Raszewska, córka Anny i Zbigniewa)
Ur. 21.05.1962r. w Warszawie
Zm. 15.02.2024r. w Warszawie
Ukończyła XVII LO im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego, a następnie teologię (pierwsze dwa lata na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie, kontynuowała na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie).
Będąc jeszcze w szkole zaangażowała się w działania KIK.
Od początku istnienia wspólnot „muminkowych” (Wiara i Światło) w Warszawie, zaangażowała się w ich działania.
Poznała również wspólnotę L’Arche w Trosly-Breuil we Francji, gdzie przez kilka miesięcy mieszkała jako asystentka w domu dla osób z głęboką niepełnosprawnością intelektualną
Około roku 1984 zamieszkała w pierwszym polskim domu Arki w Śledziejowicach pod Krakowem. Współtworzyła go wraz z dwiema małymi siostrami Jezusa: s. Wandą Rusinek i s. Bożeną Włodarczyk, Mariolą Drobnik oraz dwiema osobami z niepełnosprawnością intelektualną: Heleną Rusinek i Alą Domnicz. Później pojawiły się kolejne osoby z niepełnosprawnością i asystenci.
Były to początki wspólnoty, powstającej w dużej mierze w konspiracji: codzienne towarzyszenie osobom z niepełnosprawnością umysłową, brak wystarczających środków materialnych, niekończące się remonty, ciężka praca fizyczna (również w polu) i funkcja odpowiedzialnej za wspólnotę (przez ok.2 lata).
Po 4 latach (ok. 1988r) zakończyła formalnie zaangażowanie we wspólnocie Arki, choć pozostała wierna tym więziom na długie lata.
W 1990 r. wyszła za mąż za Marka Szczerbę.
W 1995r. urodziła się im córka Agata
Ok. 1998 r. dolegliwości neurologiczne, które od pewnego czasu zostały zdiagnozowane jako SM (stwardnienie rozsiane)
Ok. 1992 r. założyła, wraz z mężem Markiem, Fundację na rzecz Osób niepełnosprawnych NOE, prowadzącą mały warsztat dla osób z niepełnosprawnością intelektualną, i to w czasach, gdy nie było jeszcze odpowiednich rozwiązań prawnych, zapewniających stabilne funkcjonowanie tego typu instytucjom. Pracowała jako terapeuta w domu prowadzonym przez Towarzystwo Opieki nad Ociemniałymi, tłumacz, redaktor w Wydawnictwie Księży Marianów, a później w Instytucie Dokumentacji i Studiów nad Literaturą Polską.
Tłumaczyła z języka francuskiego artykuły, konferencje oraz książki (m.in. ”Medjugorie, wojna dzień po dniu”, „Ukryte dzieciątko z Medjugorie”, „Pokój będzie ostatnim słowem”, „Rewolucja miłosierdzia” i inne)
Związana ze wspólnotami Małych Braci Jezusa (zwłaszcza z Bratem Morisem, z którym szczególnie łączyła Ją miłość do Eucharystii, do adoracji) i Małych Sióstr Jezusa żyła na co dzień duchowością Karola de Foucauld. Szczególnie bliska była Jej adoracja Najświętszego Sakramentu w ciszy, modlitwa serce w Serce.
Bardzo ważnym dla Niej miejscem modlitwy było Medjugorie. Powracała do Medjugorie wielokrotnie (ostatni raz w październiku 2023r.), odnawiając tam misję, jak sam o tym mówiła –„radości krzyża”
Przez kilkanaście lat zaangażowana była również we wspólnoty charyzmatyczne (Odnowy w Duchu Świętym), szczególnie służyła modlitwą wstawienniczą.
W ostatnich latach szczególnie zaangażowała się we wspólnocie „Przymierze Miłosierdzia”, służąc również modlitwą wstawienniczą na spotkaniach i podczas rekolekcji. Głosiła też konferencje. Co roku odnawiała też swoje przyrzeczenia (tzw. „więzy ekspiacji”), ofiarowując Bogu swoje cierpienia za nawrócenie grzeszników. Towarzyszyła wielu osobom. Szczególne miejsce w jej sercu mieli ludzie młodzi. Zebrała świadectwa osób z Przymierza, zredagowała je i przygotowała do wydania w książce „On zmienił moje życie”
Napisała książki:
„Wielka cisza”, Wydawnictwo M, 2000 r.
„Dotyk Miłosierdzia”, Wydawnictwo M, 2002 r.
„Furtki”, Wydawnictwo M, 2003 r.
„Praktyczny leksykon modlitwy”, Wydawnictwo M, 2007 r.
„Poznań Borejków. Spacer z bohaterami powieści Małgorzaty Musierowicz” (z Kingą Czachowską), Media Rodzina, 2009r.
„Nowe wspólnoty w Polsce. Przewodnik subiektywny”, Więź, 2023.
„Sekret Medjugorie”, WAM, 2017 r.