Wicehrabia Karol de Foucauld urodził się 15 września 1858 roku w katolickiej rodzinie w Strasburgu. 17 września tego roku przyjął sakrament Chrztu św. 13 marca 1864 roku umiera jego matka, a w pięć miesięcy później jego ojciec. Mały Karol powierzony zostaje przez rodzinę dziadkom Morlet.
W wieku dwunastu lat (1870) przeprowadza się do Nancy. 28 kwietnia 1872 roku przyjmuje pierwszą Komunię świętą. W sierpniu 1874 roku zdaje maturę, a w październiku tego roku wstępuje do szkoły Jezuitów w Paryżu przy ulicy des Postes. W końcu 1874 roku traci wiarę. W 1876 roku zostaje wyrzucony ze szkoły. W czerwcu tego roku zostaje przyjęty do Akademii Wojsk Lądowych w Saint-Cyr pod Wersalem. Począwszy od października 1876 roku jako kadet prowadzi beztroskie życie. 3 lutego 1878 roku umiera jego dziadek i opiekun, pułkownik Morlet.
 15 września 1878 roku uzyskuje pełnoletność i wchodzi w posiadanie majątku. W październiku tego roku wstępuje do szkoły kawalerii w Saumur. W dalszym ciągu prowadzi nieuporządkowane życie. Po ukończeniu ze złymi wynikami tej szkoły w 1880 roku udaje się do Setifu w Algierii w randze podporucznika. W marcu 1881 roku zostaje wydalony z armii za brak dyscypliny i złe prowadzenie. Przeżywa duchowe zniechęcenie swawolnym życiem. Po raz pierwszy spotyka się z pustynią i z islamem. Kiedy w maju 1881 roku wybucha w Algierii powstanie Bou Amama, prosi o ponowne wcielenie do Armii. Bierze udział w kampanii w południowym Oranie i wsławia się bohaterską postawą, za co zostaje odznaczony. W styczniu 1882 występuje z wojska i poświęca się pracy eksploratora Maroka. W tym czasie pragnie także zrehabilitować się oczach rodziny. W marcu i maju tego roku przygotowuje się do wyprawy do Maroka.
Między 1883 i 1884 rokiem przemierza Maroka w przebraniu wędrownego kupca żydowskiego. Owocem tej podróży jest pisana od 25 czerwca 1883 do 23 maja 1884 książka „Reconnaissance au Maroc” (istnieją dwie równoległe możliwości przetłumaczenia tego tytułu: „Rozpoznanie Maroka”, lub „Wdzięczność dla Maroka”). W 1885 roku Karol przebywa w Algierze i interesuję się Saharą. W kwietniu 1885 roku otrzymuje od Francuskiego Towarzystwa Geograficznego Złoty Medal za swoją książkę. W lutym 1886 roku przeprowadza się do Paryża, przy ulicy Miromesnil 50, blisko kościoła pod wezwaniem św. Augustyna.
Podczas długich modlitw w tym i innych kościołach, powtarza modlitwę: „Boże mój, jeśli istniejesz, spraw abym Cię poznał”. W swoich religijnych poszukiwaniach interesuje się islamem, ma też zamiar odbycia lekcji religii katolickiej. We wrześniu i październiku 1886 odbywa krótka podróż do Tunezji w celach badawczych. Nagle przerywa podróż i powraca do Paryża. 29 lub 30 października 1886 roku natrafia w kościele św. Augustyna na ks. Huvelin, z którym pragnie podjąć rozmowy na tematy religijne. Znany jako charyzmatyczny spowiednik ks. Huvelin nakazuje Karolowi natychmiastową spowiedź i przyjęcie Komunii św. Jest to początek trwałego nawrócenia Karola i początek życia wiary. Od tego czasu prowadzony jest duchowo przez ks. Huvelin, który aż do swej śmierci pozostał kierownikiem duchowym Karola. W 1887 roku po raz pierwszy Karol pod wpływem kazania ks. Huvelin - spotyka się z ideą życia na ostatnim miejscu. W lutym 1888 roku ukazuje się „Reconnaissance au Maroc”, Karol jednak nie interesuje się karierą naukową. Podejmuje intensywne życia duchowe.
W sierpniu 1888 roku przebywa w klasztorze Trapistów w Fontgombault. Także w sierpniu tego roku odwiedza swoją duchową przewodniczkę Marie de Bondy w zamku La Barre. W końcu listopada 1888 udaje się na pielgrzymkę do Ziemi Świętej. 16 grudnia odwiedza Getsemani i Kalwarię, Boże Narodzenie przeżywa w Betlejem, 5 stycznia odwiedza Nazaret. 14 lutego 1889 roku powraca do Paryża. W kwietniu 1889 roku odbywa rekolekcje w klasztorze benedyktynów w Solesmes, a w maju rekolekcje w klasztorze w Soligny. 6 czerwca czyni osobisty akt poświęcenia się Najświętszemu Sercu Pana Jezusa w bazylice Montmartre. W sierpniu i wrześniu 1889 roku przebywa u Marie de Bondy. W październiku tego roku odbywa rekolekcje w klasztorze Trapistów Matki Bożej Śnieżnej. W listopadzie czyni tak zwany „Wybór”, w którym postanawia iść drogą powołania zakonnego w ukryciu przed światem.
15 stycznia 1890 roku żegna się z rodziną. Nazajutrz, 16 stycznia wstępuje do zakonu Trapistów do klasztoru Matki Bożej Śnieżnej w Masywie Centralnym, gdzie rozpoczyna nowicjat (1890-1892) przyjmując imię zakonne Marie-Albéric. W czerwcu 1890 roku przenosi się ma własną prośbę do ubogiego klasztoru filialnego Matki Bożej Śnieżnej w Akbes w Syrii. W październiku 1890 roku wysyła prośbę o zwolnienie go z listy członków Towarzystwa Geograficznego. W lipcu 1891 roku dymisjonuje z rangi oficera rezerwy do rangi szeregowego. 2 lutego 1892 roku składa śluby proste i przyjmuje tonsurę.
W lutym 1893 roku rozpoczyna studia teologiczne. W lipcu 1893 roku pojawiają się pierwszy idee założenia wspólnoty nazaretańskiej, których szkice reguł wysyła do ks. Huvelin 22 września. W kwietniu 1894 roku przeżywa kryzys duchowy pod wpływem obserwacji ubóstwa miejscowej ludności, której poziom życia wydaje mu się o wiele niższy od poziomu życia jego wspólnoty zakonnej. W 1895 roku kontynuuje studia teologiczne. W czerwcu 1896 roku kończy redakcję tekstu pierwszego projektu zgromadzenia zakonnego „Eremitów Najświętszego Serca”. W sierpniu uzyskuje zezwolenie kierownika duchowego na opuszczenia zakonu Trapistów. We wrześniu przełożeni zakonni poddają go próbie nakazując odbycie dwuletnich studiów w Rzymie. 30 października przybywa do Rzymu. W listopadzie i grudniu 1896 roku studiuje w Uniwersytecie Gregoriańskim. Między 16 a 23 stycznia 1897 podejmuje akt całkowitego duchowego posłuszeństwa przełożonym we wszystkich postanowieniach dotyczących jego powołania nazaretańskiego. 23 lutego przełożony generalny uznaje autentyczność powołania Karola. 14 lutego zostaje zwolniony z ślubów prostych. Karol składa dwa śluby prywatne: czystości i nie posiadania niczego poza narzędziami potrzebnymi do pracy fizycznej. 24 lutego 1897 roku przybywa po raz drugi do Ziemi Świętej. Od 10 marca podejmuję służbę służącego przy klasztorze Klarysek w Nazarecie. W 1898 odbywa podróże do Jerozolimy i Akces. 28 października tego roku zmienia Regułę św. Benedykta na Regułę św. Augustyna. 20 lutego 1899 powraca do Nazaretu, 10 marca podejmuje decyzję pozostania na zawsze w Nazarecie. Od 19 do 21 maja w czasie rekolekcji kończy nową Regułę Pustelników Najświętszego Serca i Konstytucji Małych Braci Jezusa.

W kwietniu 1900 roku podejmuje nieudaną próbę kupienia Góry Błogosławieństw w celu założenia tam pustelni przyszłej wspólnoty. W tym roku odbywa też podróże do Jerozolimy i odwiedza Francję, gdzie spotyka się z najbliższymi i ks. Huvelin.
Począwszy od lipca 1900 roku podejmuje ostateczną decyzję przyjęcia sakramentu święceń kapłańskich za namową przełożonej Klarysek z Jerozolimy. We Francji, między październikiem 1900 a majem 1901 roku odbywa serię rekolekcji i przyjmuje kolejne stopnie święceń: 7 października 1900 święcenia mniejsze, 22 grudnia 1900 subdiakonat, 23 marca 1901 diakonat, 9 czerwca 1901 sakrament święceń prezbiteratu. 28 października 1901 przybywa do Beni-Abbes w Algierii, przy granicy Maroka. 30 października, w 15 rocznicę nawrócenia, odprawia pierwszą Mszę w Beni-Abbes.
W 1902 roku Karol zajmuje się pracą charytatywną, walczy z niewolnictwem praktykowanym przez miejscową ludność, oraz redaguje Regułę Małych Sióstr. W 1903 roku najpierw planuje udać się do Maroka, z czego rezygnuje na rzecz planów ewangelizacyjnych Tuaregów. W sierpniu 1903 roku zajmuje się rannymi podczas bitwy pod Tanghit. W 1904 roku udaje się w kolumnie żołnierzy do krainy Tuaregów, gdzie pozostaje do stycznia 1905 roku. W 1905 i 1906 roku podróżuje między Beni-Abbes a górami Hoggaru (kraina Tuaregów). 4 grudnia 1906 roku dołącza do niego brat Michał, ale opuszcza go 6 marca 1907 roku. 25 grudnia 1907 roku Karol przeżywa pierwsze od 21 lat Boże Narodzenie bez Mszy, której nie może odprawiać z powodu braku ministranta. Między 1907 a 1908 rokiem przeżywa noc ducha i ciężko choruje ocierając się o śmierć. 31 stycznia 1908 roku dowiaduje się o pozwoleniu Stolicy Apostolskiej na samotne odprawianie Mszy św.
Między 25 grudnia 1908 a 28 marca 1909 odbywa pierwszą podróż do Francji. Spotyka się z rodziną, ks. Huvelin, rozmawia z biskupem Viviers o założeniu apostolskiej unii dla świeckich. W 1909 roku przybywa po raz trzeci do Tamanrasset. W maju 1910 umiera biskup Guérin, wikariusz apostolski, jego bezpośredni przełożony, spowiednik i tymczasowy kierownik duchowy. 10 lipca 1910 roku umiera ks. Huvelin. W tym samym roku rozpoczyna budowę pustelni w górach Hoggaru. 2 stycznia – 3 maja 1911 odbywa drugą podróż do Francji. Po powrocie zajmuje się pracami lingwistycznymi nad językiem tamarek i pracą wśród Tuaregów. 7 lipca 1911 odprawia pierwszą Mszę w nowej pustelni w Asekrem, położonej na wysokości 2700 metrów n.p.m. w górach Hoggaru.
8 stycznia 1913 roku kończy prace leksykalne i od 27 kwietnia do 27 września tego roku ku przybywa po raz trzeci do Francji w towarzystwie tuareskiego księcia Ouksem’a, którego pragnie zapoznać ze światem chrześcijańskim. W 1914 roku rozpoczyna prace nad słownikami, postanawia pozostać na zawsze w Tamanrasset. W grudniu 1914 roku ciężko choruje na szkorbut i gorączkę. W styczniu 1915 roku wybuchają zamieszki na południu trypolitańskim. W czerwcu 1915 roku kończy po jedenastu latach prace nad słownikami. W styczniu 1916 w ramach zamieszek regiony zamieszkałe przez Tuaregów atakowane są przez Senussów, dlatego w wrześniu i październiku Karol buduje fort dla obrony miejscowej ludności. 28 listopada 1916 roku kończy kopiowanie poezji tuareskiej. 1 grudnia 1916 roku zostaje zabity przez Senussów. 13 listopada 2005 r. zostaje ogłoszony błogosławionym.

Zapoznaj się ze szczegółowym kalendarium życia brata Karola de Foucauld.