Mk 1, 12-18
Czas pustyni
Duch wyprowadził Jezusa na pustynię. Czterdzieści dni przebył na pustyni, kuszony przez szatana. Żył tam wśród zwierząt, aniołowie zaś Mu usługiwali. Po uwięzieniu Jana przyszedł Jezus do Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: „Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię”.
Rozważanie
Jezus zaprasza nas na pustynię, która jest miejscem spotkania Boga z nami. Zwróćmy uwagę, że Jezus sam z siebie nie wybiera tej drogi, ale odkrywając w sobie działanie Ojca, szuka Jego woli, bo Duch wyprowadził Jezusa na pustynię. Jezus jest prowadzony, a więc całkowicie posłuszny, oddany Bogu. Pustynia jest miejscem przejścia - podobnie jak nie buduje się domów na moście tylko po nim przechodzi na drugą stronę. Człowiek pustyni, jakim był niewątpliwie brat Karol pisał: "Na pustyni człowiek ogołaca się, wypędza z siebie wszystko co nie jest Bogiem i całkowicie opróżnia małe mieszkanie swej duszy, by zostawić całe miejsce samemu Bogu. Czas pustyni to czas łaski, okres, przez który musi koniecznie przejść każda dusza pragnąca wydać owoce. Jest to czas zażyłości z Bogiem, rozmowa duszy z Bogiem przez wiarę, nadzieję, miłość".
Pustynia nie jest pustkowiem, jest miejscem ogołocenia, jest też miejscem zmagania się ze sobą, odkrywania siebie, własnych słabości, ale jest nade wszystko jest miejscem spotkania. Bóg nie chce z nami rozmawiać o rzeczach, ale chce rozmawiać o naszej relacji. Jest Bóg i jesteśmy my. "Trzeba przejść przez pustynię i zamieszkać na niej, by otrzymać łaskę Bożą" – pisał Karol w 1898 roku do Ojca Hieronima.
Wielki Post to powrócenie na drogę Jezusa, drogę, która nas prowadzi do Boga. Patrzenie na Jezusa, na to, co Jezus uczynił i podążanie z Nim.
Wejdźmy więc bez lęku na pustynię, bo nie jesteśmy sami: jesteśmy z Jezusem. Dla chrześcijan jest tylko jedna droga: wsłuchiwać się w Słowo i iść w głąb, czyli żyć Ewangelią.
Modlitwa
Jezu, Ty który przeżywałeś czas pustyni, przyjdź z pomocą naszej słabości i daj nam doświadczyć Twojej obecności byśmy nie czuli się sami na pustyniach naszego życia.
Rozważa Piotr, osoba świecka, Opole